www.lostdharma.fora.pl

Candy_Lie

Piasek. Wreszcie opadła na piasek, razem z jakąś nieznajomą, starsza kobietą. Czuła metaliczny smak krwi w ustach oraz pulsujący ból w skroni. Wciąż nie potrafiła uwierzyć w to co się stało. Było to niczym koszmar widziany jedynie na szklanym ekranie. Wołanie ludzi, płacz...wszystko było takie bezsensowne.
Ivrin powoli wstała i podeszła do pierwszej rannej osoby.

Mike przedzierał sie przez dżungle..musi być wiarygodny...bardzo wiarygodny!! Miał przybrać imię Steve...Steve Brown, student medycyny. Miał odnaleźć rozbitków i zdobyć listę pasażerów oraz najważniejsze informację. Miał zdobyć ich zaufanie...
Wtedy zauważył jakąś ciemnowłosą dziewczynę. Z jej czoła spływała ciemna strużka krwi. Wyglądała na przerażoną.
- Hej...poczekaj!! - podbiegł do niej. Miał potargane ubranie oraz ciemne maz z sadzy, na twarzy.

Alex

-Jesteś aniołem?- wyszeptała dziewczyna bardzo cicho , drżącym głosem. Przecież tak strasznej katastrofy , nikt nie mógł przeżyć . Była w niebie, albo raczej w piekle... ale on..on był taki...taki prawdziwy!!!

Skrzynia

Jego serce biło za szybko. Niech ten koszmar wreszcie się skończy. Niech przynajmniej na chwilę nastanie spokój. Jak opętany biegał po plaży pomagał ludziom. w pewnej chwili usłyszał tylko wrzask: "Padnij", i w tym momencie wybuchł jeden z silników. Momentalnie rzucił się na ziemię. Chaos. Wszechogarniający chaos. Do tego ta bezsilność. Sytuacja powoli zaczynała się stabilizować, jeśli w ogóle jest to możliwe w takim momencie.

Alex

Sue patrzała w ocean. To nie mogło sie stać. Nagle usłyszałą wybuch szybko sie odwróciła.
-Oby tam nie było Matt- wyszeptała.

Skrzynia

Wspierając się rękami podniósł się do pozycji klęczącej. Sytuacja go przerastała. Czy to możliwe, mieć tyle szczęścia w nieszczęściu. Po wybuchu silnika nastąpiła chwila spokoju. Ocaleli błąkali się nie wierząc w to co się dzieje. zaczerpnął kilka oddechów po czym wstał i ruszył do siostry. Siedziała teraz odwrócona w jego stronę.
- To niemożliwe - rzucił tylko siadając obok niej.

Alex

- co my teraz zrobimy?- zapyatała patrzac na niego nieobecnym wzrokiem.

Skrzynia

- Poczekamy... - cicho westchnął - poczekamy na pomoc, która pewnie jest już w drodze. Nie mogę w to uwierzyć. My żyjemy. To cud.

Alex

Skineła głową i przytuliła sie do niego lekko.
-Ważne że żyjemy.

Skrzynia

- Tak. - Przytulił siostrę. Przez chwilę poczuł się jak za dawnych lat, gdy siadali wspólnie nad brzegiem oceanu i patrzyli w dal. wtedy zazwyczaj tłumaczył jej różne rzeczy, opowiadał niestworzone historie. Teraz nic nie mówił. Próbował poukładać sobie to, co się wydarzyło. Nie mógł.

Alex

Zamknęła oczy.
-Mam nadzieje ze ta dziewczyna, co z nią tak gadałeś , przeżyła- wyszeptałą chcąc odpędzic ciszę.

Skrzynia

- Właśnie. Ciekawe co z Lary. No i jeszcze z tą płomiennowłosą. Przecież ona też leciała z nami. Warto by ich poszukać później.

Alex

-Oby szybko sie zjawili. Nie ciekawie wygląda ta wyspa- westchneła .

Skrzynia

- Wyspa, jak wyspa. Nic nadzwyczajnego. Mogliśmy trafić na inną i wyglądałaby pewnie podobnie. - spojrzał na ocean. Gdzie oni są. Nie wiedzą nawet tego.

Alex

-Duzo osób przeżyło? - zapytała i spojrzała na jego twarz.

Skrzynia

- Jeszcze nie wiem. Do tej pory widziałem może jakieś trzydzieści. Może więcej. nie przypatrywałem się.